Ζούμε ανθρωπιστική κρίση.

Όλοι μας, στη εποχή αυτή, κοιτάμε να περνάμε καλά.

Ζούμε μια κρίση στην κοινωνία. Οι αδύνατοι γίνονται χαζά έξυπνοι για να γλυτώσουν. Αλλιώς ζούνε σε μια κόλαση.

Σχεδόν όλοι στρέφονται στην χαρά. Στην εύκολη χαρά. Αγνοούμε τα συναισθήματα που μας φέρνουν θλίψη και αλλάζουμε στάτους για να νιώσουμε ωραία.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην νιώθουμε πόνο , ψυχολογικό πόνο.
Αποφεύγουμε τον πόνο κάνουμε τα πάντα για την χαρά. Πατάμε επί πτωμάτων για την δική μας χαρά και το status.

Κρίμα γιατί παρά τη ωραία χαρά μας, ήμαστε θνητοί, και αυτό δεν αλλάζει όσο καλά και να αισθανόμαστε.

Υπάρχει κρίση, κοινωνική, ανθρωπιστική, συναισθηματική, προσωπική.

Αυτό δεν αλλάζει, μακάρι να είναι σωστές οι θρησκευτικές πεποιθήσεις για την ημέρα της κρίσης, κάποιος θεός, κάτι να μας περιμένει στο τέλος αυτού του τούνελ.
Μόνοι μας ήμαστε ανίκητα χαζοί.