Για όλα αυτά που ζήσαμε μόνοι με τους μόνους μοιράζοντας τους πόνους...


Αφού στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της
Τώρα που της ζωής το σούρουπο πλησιάζει
Σε μια σπηλιά που να θυμίζει το κορμί της
Θα αποσυρθώ και θα αγαπήσω το σκοτάδι

Κάθε τι που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες τους πάγους της Γης, ένα γέλιο ζεστό.
Σαν φωτιά αναμμένη.


Ακουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
Σαν είναι ώρα γνέψε μας δε σου ζητούμε χάρη.
Μα όσο να φύγεις πρόσμενε, εμείς σε κερνούμε
Βάλτε να πιούμε.

Στην αρχή ήταν οι σαύρες η φωτιά και η σπηλιά.
Και ένας έρωτας που έβαφε τη λάσπη ξανθιά.
Οι εκρήξεις του σύμπαντος μας δώσαν καρδιά
Μα μαγιά ήταν το ατσάλι και ζυμάρι η φωτιά.


Τώρα που τίποτα δεν έχει απομείνει
μένει να βρούμε την ζωή μας ξανά
Ελα να στίσουμε ένα ωραίο πανηγύρι
Πάνω από αυτή την άβυσσο, που χάσκει για μας.



Κάθε τι που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
Ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
Είναι σπόρος που πέφτει και βγάζει φύλλα ανθίζει
Ζητάει να ομορφύνει Ζητάει να ομορφύνει


Αν είχα δύναμη να πω, Αληθινά τραγούδια.
Αν είχα στοίχος να τους πιω και λέξεις σαν των παιδιών τα χνούδια
Αν είχα μια ανοιχτή αγκαλιά Μια ζήλια δίχως φθόνο
Αν είχα μια δικιά μου ερημιά, να μην ακούει σε νόμο
Τότε θα 'ρχόμουνα γυμνός, αγνός καθάριος φως μου
Και θα ξανάρχιζα απ' αρχής, τον τόσο λάθος βίος μου
Τότε σαν σπόρος μες τη γη θα φύτρωνα στο χιόνι
Που αγκάθι ανθός θα γίνονταν για να μη σε πληγώνει


Ας ήμουν κύμα σε ακτή για να πάρω αυτό που μου αναλογεί.
Ας ήμουν Ήλιος σε βροχή και ας γεννιόμουν σε λάθος εποχή.
Ας ήμουν πλάσμα από πυλό για να λιώσω και για να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή, ένας στοίχος γεμάτος με οργή ...


Και όταν σβήνουν τα φώτα, μου σφίγγεις τα χέρια και μου λες, τι θα γίνει αν χαθείς.
Μη φοβάσαι μωρό μου, πάνω λάμπουν τα αστέρια, εδώ λάμπουμε εμείς.

Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
Ετσι αφημένος σε ένα απόκοσμο παζάρι
Να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
Με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι


Νύχτα που κρύβεις μέσα σου
τον ποιον μεγάλο ήλιο
αυτήν που αγαπώ.


Αν βρεις την λάμψη και μια άγρια χαρά θα μας πάρει ο ουρανός μακριά σε μια Γη που ανατέλλει


Και η αγάπη πάλι θα καλεί στο κόρφο της γλυκά ναρθείς να ξαποστάσεις

Δεν κόβετε στα δυο η ζωή
είναι ήλιος και βροχή μαζί
Κιούτε για μιαν αιωνιότητα
δε θαλαζα μια μέρα απ αυτή


Στεκόμαστε γυμνοί απ' όνειρα
Κάτω από τα μαύρα σύννεφα
Πελάτες της σιωπής