Όταν ο ένας ιατρός χειρίζεται λάθος τον ασθενή του και του δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα από το προυπάρχων ή του ζητά “φακελάκι”, είναι όλοι οι ιατροί κακοί και “φακελάκηδες”; Όταν ένας δάσκαλος αδιαφορεί για την μεταλλαμπαδευσή γνώσεων και την διαμόρφωση υγιών προσωπικοτήτων των αυριανών υπεύθυννων πολιτών, είναι όλοι οι δάσκαλοι ανίκανοι; Όταν ο σερβιτόρος του καφέ της γειτονιάς σου, σου συμπεριφέρεται με αγένεια και ως αντλία χρημάτων, είναι όλοι οι σερβιτόροι αντιεπαγγελματίες; Κουράστηκα, λοιπόν, να προσπαθώ να αποδείξω πως δεν είμαστε όλοι έτσι. Και πως δεν θέλουμε να είμαστε έτσι. Και πως δεν θέλουμε ούτε εσύ να μας βλέπεις έτσι. Όμως δεν κουράστηκα να αγαπώ, να προσπαθώ να γίνω καλύτερος σε αυτό που κάνω και τιμώ το εθνόσημο που φέρω. Δεν κουράστηκα να θυμάμαι τον όρκο που έδωσα σηκώνοντας συγκινημένη το χέρι. Δεν κουράστηκα να επιβεβαιώνω τους λίγους που μας πιστεύουν, πως υπάρχουμε και εμείς. Οι “καλοί”. Και δεν είιμαστε η μειονότητα, αρκεί να θες και συ να το δεις.

Πολλές είναι οι φορές που με αμφισβήτησα. Αμφισβήτησα εμένα ως χαρακτήρα, τις επιλογές μου, αν όντως μου “ταιριάζει” αυτό που στοιχειοθετεί και προβάλλεται για το επάγγελμα μου. Έχω έρθει σε σύγκρουση με καρδιακούς μου φίλους, με άτομα που έτυχε να βρεθούμε σε κοινές παρέες ακόμα και με άτομα του στενού συγγενικού μου κύκλου, γιατί έχουμε διαφορετική οπτική γωνία και κανένας δεν προτίθεται να αλλάξει “τα πίστευε και μη ερεύνα”. Τι ισχύει και τι όχι; Μήπως δεν θέλω να πιστέψω την “αλήθεια” τους; Μήπως γίνομαι και εγώ ασυνείδητα μέρος του συνόλου που χειραγωγούν;

Και αν όχι; Αν η αλήθεια είναι αυτή που χρόνια νιώθω, πιστεύω, φωνάζω;
Η αστυνομία ΔΙΠΛΑ στους πολίτες. Ασπίδα των νόμων και της ευταξίας. Πρέσβειρα του ανθρωπισμού.

Μα καλά, που ζεις; Άλλη τηλεόραση βλέπουμε; Άλλη επικαιρότητα παρακολουθείς εσύ; Θα είναι αμέσως η απάντηση σου…Συμπολίτη μου, κουράστηκα να απολογούμαι για τα λάθος έργα άλλων. Κουράστηκα να με συγχέεις με τα κακώς κείμενα. Κουράστηκα να με βλέπεις σαν εχθρό σου. Κουράστηκα να προσπαθώ να σε πείσω πως τα αντιπαραδείγματα αποτελούν εξαίρεση, όχι τον κανόνα. Κουράστηκα να αιτιολογώ την επιλογή μου. Κουράστηκα να με φοβάσαι, να με σιχαίνεσαι ή να με χλευάζεις. “Μα καλά, μπάτσος;” Κουράστηκα να ξεχνάς, πως πρίν την 1η μέρα εισόδου μου στη σχολή, ήμουν και εγώ πολίτης. Ήμουν και εγώ ένα παιδί με όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Από πότε και γιατί να αλλάξει αυτό; Ποιος με αντιπροσωπεύει εν αγνοία μου; Γιατί την ώρα που φωνάζεις για αξιοκρατική και εξατομικευμένη και ΔΙΚΑΙΗ μεταχείριση, με ταπεινώνεις γειώνοντας την προσωπικότητα μου και με χαρακτηρίζεις ως άβουλο ον και γοητευμένο από την Κρατική εξουσία που κρατώ στα χέρια μου;