«Η ντροπή έχει αλλάξει πλευρά»

αναφέρει η γαλλίδα φεμινίστρια και συγγραφέας Françoise Héritier

Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνο ως ημέρα μνήμης των
αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών. Ενώ η πρώτη τήρηση της Ημέρας της
Γυναίκας πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στη Νέα Υόρκη, η 8η Μαρτίου προτάθηκε
από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910 ώστε να καθιερωθεί μια «Διεθνής Ημέρα της
Γυναίκας». Αφού οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία το 1917, η 8η
Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική αργία εκεί. Την εποχή εκείνη εορταζόταν κατά κύριο λόγο από το
σοσιαλιστικό κίνημα και τις κομμουνιστικές χώρες μέχρι την υιοθέτησή της το 1975 από τα
Ηνωμένα Έθνη. Τα Ηνωμένα Έθνη ξεκίνησαν να γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
στο Διεθνές Γυναικείο Έτος του 1975. Το 1977, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε
τα κράτη μέλη να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των
γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη.

Όμως το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης είναι δύσκολο διότι οι γυναίκες που μιλούσαν
για την παρενόχληση συχνά βρίσκονταν κατηγορούμενες οι ίδιες, ενώ οι καριέρες τους
καταστρέφονταν. Όταν οι γυναίκες μιλούσαν, σπάνια τις πίστευαν, ενώ σχεδόν ουδέποτε υπήρχαν
πραγματικές συνέπειες για τους άνδρες. Στην Ελλάδα του σήμερα, όμως, το #metoo έχει
κατορθώσει να πείσει και να δώσει δύναμη και χώρο σε όσους επιθυμούν να μιλήσουν ανοιχτά για
προβλήματα και διακρίσεις που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους αλλά και να ενισχύουν
τις φωνές εκείνων που για χρόνια είχαν μείνει σιωπηλοί. Παρά τις δυσκολες συνθηκες λόγω του
κορονοϊού έχουν φανερωθεί πολλές από τις εκδοχές του σεξισμού και άλλων παθογενειων που τον
ακολουθούν. Πολλές φορές μάλιστα ασυνείδητα άσχετα με τις πραγματικές μας προθέσεις.
Πρόκειται όπως γίνεται ορατό για ανακύκλωση σεξιστικών αντιλήψεων. Παγκόσμια ημέρα της
γυναίκας, αύριο και ως είθισται κάθε χρόνο ανατρέχουμε σε εμβληματικές προσωπικότητες
γυναικών που σημάδεψαν τις σελίδες της ιστορίας. Τώρα, όμως, την ιστορία τυχαίνει να την
διαμορφώνουμε εμείς. Εμείς με την στάση μας και εκείνοι που μιλούν και καταγγέλλουν δημόσια
κάθε μορφή καταπίεσης και βίας. Όλοι μάζι με ένα κοινό στόχο. Την ισότητα και την ελευθερία
μεταξύ όλων και ενώ κάποιοι αντιδρούν, η αλληλεγγύη για τα θύματα κερδίζει την παγκόσμια
γνώμη. Οι ατομικές εμπειρίες έχουν γίνει μια συλλογική εμπειρία, ενώ για πολλές γυναίκες αυτή η
«συλλογική ώθηση» έχει επίσης προκαλέσει μια αναπροσαρμογή της καθημερινής ζωής.

Αναζητούμε τις γυναίκες, αυτές, που δημιουργούν προόδους είτε μέσα από μικρές είτε μέσα από
μεγάλες αλλαγές, δημόσια ή στην ιδιωτική τους ζωή, με το έργο και τον λόγο τους. Δεν μας αρκεί
πια η φεμινιστική λογοτεχνία, αναζητούμε αληθινά πρότυπα!


Επιμέλεια: Σωτηρία Δούκα - Τζαμπαζλή