Μπορεί να πέφτουν βόμβες έξω από το παράθυρο. Μπορεί να μαίνονται πόλεμοι, να χάνονται ζωές, να καταστρέφονται ολόκληρες πόλεις. Αλλά αν δεν το δείξει η τηλεόραση, είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Αυτή είναι η σύγχρονη τραγωδία: η πραγματικότητα ορίζεται από την προβολή της. Δεν έχει σημασία τι συμβαίνει γύρω μας — έχει σημασία αν το βλέπουμε στην οθόνη μας. Αν δεν συνοδεύεται από breaking news, τίτλους και δραματική μουσική, δεν αγγίζει την αντίληψή μας.

Η εικόνα που εφησυχάζει

Μια οικογένεια κάθεται στο καθιστικό της, βλέποντας τις ειδήσεις. Ο παρουσιαστής μιλάει με ψυχραιμία: «Όλα είναι υπό έλεγχο». Την ίδια στιγμή, έξω από το παράθυρο του σπιτιού, μια έκρηξη φωτίζει τον ουρανό. Κανείς δεν κινείται. Κανείς δεν αντιδρά. Η εικόνα δεν έχει καταρρεύσει — άρα τίποτα δεν τρέχει.

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουμε να ζούμε: μέσα σε έναν κόσμο που καίγεται, επιλέγουμε να βλέπουμε μόνο ό,τι μεταδίδεται. Ό,τι δεν υπάρχει στις ειδήσεις, δεν υπάρχει πουθενά.

Όταν η σιωπή είναι συνενοχή

Οι πόλεμοι που δεν προβάλλονται, δεν μας απασχολούν. Τα θύματα που δεν μετρώνται σε τίτλους, ξεχνιούνται. Οι κρίσεις που δεν "πουλάνε", σβήνονται από τη συλλογική μνήμη. Η απουσία κάλυψης γίνεται άρνηση ύπαρξης.

Αλλά οι εκρήξεις συνεχίζουν να γίνονται. Οι ζωές συνεχίζουν να χάνονται. Απλώς, χωρίς κάμερες.

Η ανάγκη για αφύπνιση

Το άρθρο αυτό δεν είναι καταγγελία των μέσων. Είναι κραυγή συνείδησης. Δεν μπορούμε να ζούμε μόνο με ό,τι μας δείχνουν. Δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι η σιωπή σημαίνει ειρήνη. Ο κόσμος δεν ξεκινά και δεν τελειώνει στην τηλεόραση — κι αν δεν μάθουμε να κοιτάμε έξω από το κάδρο, θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας.

Γιατί μπορεί ο πόλεμος να συμβαίνει έξω από το παράθυρό μας. Αλλά αν δεν το δείξει η τηλεόραση… δεν είναι αλήθεια.