Τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν εξαιτίας της πανδημίας. Τα ποσοστά αυτά αγγίζουν μια αύξηση 80% στην Ελλάδα, 60% παγκοσμίως. Η κρίση στο θεσμό της οικογένειας των τελευταίων ετών, όπως και η έλλειψη παιδείας δημιουργούσαν μια συνθήκη αδυναμίας στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο περισσότερος χρόνος που μοιράζεται η οικογένεια ή το ζευγάρι, η αύξηση της έντασης ψυχοπιεστικών παραγόντων στην καθημερινότητα ενίσχυσαν την ανάδειξη συμπεριφορών που προϋπάρχουν στις σχέσεις και τις εντείνουν.

Η κοινωνική και προσωπική ακαμψία ξεκινάει όταν αρχίζουμε να εξαρτιόμαστε από άτομα, πάθη και καταστάσεις, όταν χάσουμε τον αυτοσεβασμο και την αυτοαξία. Η εξάρτηση φέρνει αδυναμία, η αδυναμία φέρνει ανοχή και η ανοχή δημιουργεί εύκολες συνθήκες κακοποίησης.

Σαφώς κανένα θύμα ή θύτης δεν φαίνεται άμεσα ούτε αναγνωρίζεται. Οι παρατηρητές όμως που το συντηρούν γίνονται άμεσα αναγνωρίσιμοι. Οι σιωπηλοί "άλλοι" είναι εξίσου υπεύθυνοι. Γινόμαστε θύματα όλοι μαζί σε ένα γρανάζι πολτοποίησης. Αφήνουμε τα περιθώρια να συνεχιστεί ο κύκλος της κακοποίησης με το να μην αλλάζουμε την στάση των παιδιών απέναντι στο σεβασμό των ανθρώπων.

Η κακοποίηση που διακρίνεται είναι η σωματική, ο ξυλοδαρμός και ο βιασμός.Η ψυχολογική και συναισθηματική κακοποίηση είναι μη αποδεδειγμένες εύκολα και δύσκολα αναγνωρίσιμες, όπως και η λεκτική βία αλλά πιο κοινές στα ελληνικά νοικοκυριά. Μια δύσκολα αναγνωρίσιμη βία είναι και η οικονομική-κοινωνική, η βία την κρίσης και της έλλειψης παιδείας.

Οι κακοποιημένες γυναίκες έχουν άρνηση συνειδητοποίησης της πραγματικότητας. Η φίμωση στο να εκφραστούν δεν τις βοηθάει να αντιληφθούν πως είναι θύματα. Ό,τι δεν αναγνωρίζουμε, δεν μπορούμε και να το λύσουμε. Η «απώθηση» είναι μια τακτική ασυνείδητη για τα άτομα με τραυματικές εμπειρίες. «Αυτοενοχοποίηση» είναι ο μηχανισμός που τροφοδοτεί η κοινωνία. Οι γυναίκες θεωρούν πως είναι οι ίδιες που προκαλούν τη βία και σε αυτό συνηγορεί και ο θύτης ,ο οποίος το χρησιμοποιεί ως αφορμή. Nιώθει ντροπή και παρλληλα με το σοκ που έχει υποστεί, δυσκολεύεται να διευθετήσει το πρόβλημα. Θεωρεί πιο εύκολη την ανοχή από τη λύση.

Πολλές γυναίκες δεν αντιδρούν διότι επέρχεται η γνωστική δυσλειτουργία. Ο νους τους παύει να λειτουργεί φυσιολογικά και η σκέψη δεν είναι σε ετοιμότητα. Δεν λειτουργούν τυπικά. Δεν λειτουργούν φυσιολογικά διότι παθαίνουν "Διάσχιση". Η γυναίκα που έχει εγκλωβιστεί σε κατάσταση αδιεξόδου νιώθει πως δεν συμβαίνει στην ίδια αλλά σε κάποιον τρίτο πρόσωπο. Έτσι δεν θεωρεί πως πάσχει.

Το παραδοσιακό προφίλ του άντρα είναι να χρησιμοποιεί κακοποίηση για να κατοχυρώνει την κτήση του στη γυναίκα. Έχουν μάθει έτσι να "αγαπάνε". Άτομα με προβληματική συναισθηματική ωριμότητα λειτουργούν με βία για όλα. Όσοι δεν αναγνωρίζουν και δεν ονοματίζουν τα συναισθήματα τους, δεν μπορούν και να τα διαχειριστούν.

Η κοινωνία συντηρεί οικογενειακά περιβάλλοντα γεμάτα βία όλων των μορφών.Τους έμαθαν πως είναι το μέσο να θέτουν όρια, να αγαπούν, να έχουν τον έλεγχο. Έτσι η κακοποίηση φαντάζει φυσιολογική και για αυτό και αποδεκτή. Οι προσωπικότητες δεν καλλιεργούνται με βάση την αξία τη μοναδική του διαφορετικού. Όλα τα άτομα ανατρέφονται με βάση το φόβο για την ελευθερία του νου. Με αυτή την πορεία οι ενήλικες άντρες έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και προκειμένου να νιώθουν δυνατοί χρησιμοποιούν βία.

Η δύναμη της γυναίκας που κακοποιείται είναι η δυναμική του λόγου της. Μπορείτε να απευθυνθείτε στη γραμμή SOS 15900,στο συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών του δήμου που ανήκετε(Αθήνα: 210 33 17 305-6 , θεσσαλονίκη: 2310 528984-988), στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής των Δήμων και στην αστυνομία για καταγραφή συμβάντος και κατόπιν για κατάθεση μήνυσης και ασφαλιστικά μέτρα προστασίας. Ο ξενώνας των φιλοξενούμενων κακοποιημένων γυναικών είναι άμεσα διαθέσιμος και καταρτισμένος. Η διεύθυνση και το τηλέφωνο στο χώρο είναι απόρρητα. Υπάρχει σωτηρία. Δεν είναι ποτέ αργά, όταν μιλάμε, όταν ζητάμε βοήθεια, όταν δεν το ανεχόμαστε άλλο.
Μιλήστε!

Της Λαμπροπούλου Βάιας